«Strubere» isch zwar e zimli einzigartige Ortsname – aber nid grad dr schönscht. Aber i cha d Lüt, wo uf däm Heimet wohne, beruehige. Es isch nid eso, dass die Ortsbezeichnig entstange isch, wüu irgend e früechere Bsitzer vo däm Heimet, wo ir Neechi vom Hüpfebode ligt, e strube Hung wär gsy. Zu däm Ortsname isch es zimli sicher cho, wüus dert zimli strub cha tue, was ds Wätter aageit. Es isch hie auso fasch glych wie bir Blase im Oberthu, wos mängisch chuttet, wie nume öppis. Dr Ortsname «Strubere» gits äue no gar nid so lang. No uf Charte usem 19. Jahrhundert steit dert eifach nüt. Im Durheim-Verzeichnis vo 1845 isch de immerhin «Sträubern» erwähnt. Es git im Gebiet vor «Wuche-Zytig» nume no ei Ort, wo o vo «strub» chunnt: «Strube» zwüsche Äschlismatt u Schüpfheim. Dert isch de aber scho müglech, dass e früechere Bsitzer nid grad e gattlige isch gsy. Imene Verzeichnis vo 1812 isch nämlech e «Lötscher Anton des Länderstruben» notiert worde. Ds schwyzerdütsche Wort «strub» meint augemein «zerzaust» oder «unordentlich». Das Wort isch usem mittuhochdütsche «strûbe» oder «strûp» entstange. Das het de ender «rau» oder «emporstehend» gmeint. U ds no eutere authochdütsche «strüb» het so viu wie «struppig» bedütet.
Itz gits ja o Familinäme mit däm Wort drinne: Strub, Straub, Strübi oder o Straubhar. Bi dene isch es würklech eso, dass usem Schlämperlig e Familiename isch entstange u us däm de zum Teu o e Ortsname: Ds Heimet vom Strub, oder eso.
Im Gebiet vor «Wuche-Zytig» hei die Familiene offebar kener Wurzle. Typischi Heimatorte vo dene Strub fingt me de ender rund um d Stadt Bärn oder o im Gränzgebiet gägem Kanton Solothurn. Apropos Solothurn u Familienäme: Heit dir gwüsst, was dr Familiename «Solthermann», wos o im Ämmitau es paar Mau git, bedütet. Genau: Das het
ursprünglech quasi Solothurn-Maa gheisse. Die sy auso synerzyt usem Solothurnische Richtig Bärn usgwanderet.