Dr Gründer vor Siedlig verewiget

«Hötschige» isch e Ortsname, wos ir ganze Schwyz nume einisch git. Das isch o anere junge Familie ufgfaue, wo dert häre züglet isch u het mi drum gfragt, was äch das chönnt bedüte. 

We e Bezeichnig nume a eim Ort vorchunnt, de isch das erfahrigsgmäss e chly e spezieui Sach. Meischtens isch es eso, dass die hütegi Form mitem Ursprung nümme viu z tüe het. Das isch o z «Hötschige» eso, wüu dä Ortsname scho sehr aut isch: Die eutischti Queue stammt usem Jahr 1148; dert steit «Hochingen». Guet hundert Jahr später het dä Ortsname scho chly gänderet gha: «Hoschingen». U so ab 1320 toucht mehrmaus d Schrybwys «Ho^etschingen» uf. Unger angerem o im Rächnigsbuech vom Dütschordehuus Bärn, wo dert offebar het Bsitz gha. Bim Ytrag i de Amtsrächnige vom Jahr 1699 faut de wieder e chlyni Änderig uf: dr «n» isch nümme gschribe worde. Zerschmau steit «Hötschigen».

Hüt wird bi dere Gägend nördlech vo Chonufinge zwüschen «unger» u «ober Hötschige» ungerschiede. I dene historische Queue, woni gluegt ha, fingt me nid use, wenn dass das isch yg-
füehrt worde. Es isch aaznäh, dass dr unger Wyler dr Ursprung isch. Me fingt nämlech o Yträg zum Bach, wo dert dürelouft. 

Was meint itz «Hötschige». Die erschti Siube «Hötsch-» dörfti d Genitivform vomene mittuauterleche Personename sy. Wele Name würklech dr Ursprung isch, chame hüt chum me säge. «Hötsch» isch sicher e Abchürzig gsy. 

D Ändig «-ingen» chunnt äbefaus us dr authochdütsche Sprach. Dä Zuesatz dütet ufne Zueghörigkeit häre. Im Fau vo «Hötschige» meint die Ändig, dass dert Lüt läbe, wo dr «Hötsch» dr Urahn isch. Oder müglech isch o, dass dä Manno sogar dr Gründer vo dere Siedlig isch gsy. 

Am Aafang vo däm Bytrag hani ja gschribe, dass dä Ortsname schwyzwyt einzigartig syg. Das stimmt – hüt. Im Urbar vom Chloster Frienisbärg usem Jahr 1528 steit «am ho^ettschen bu' el». Gmeint isch e Acher i dr Gmein Meichiuche. Die Ortsbezeichnig toucht später nümme uf u wird scho lang nümme brucht – dert bure äue nümme d Nachfahre vom Hötsch!